Erol Çankaya
İŞTE YAŞIYOR ONLAR
Her şey birikir toprağında Türkiye
Her şey birikir, ölümse hiç unutulmadan
-Bildiğin, harlı bir yüz, dipdiri gözler
Rüzgarlarla konuşur, uzandığı kırlardan.
Biraz sakalı gelmiş, yorgunca biraz
Bırakmaz ve tartışır seninle hâlâ
En diri soluğunu bir slogana katar
Gene seninledir grev çadırlarında
Geceleyin yazıya çıkar senin ellerinle
Kan taşır en umutsuz vakitlere
Unutulmaz o ölüm, büyür toprağında.
Elbet acılar birikiyor umutlarla iç içe
Ve düşün ki kardeşim kara bir duman eser
-Bildiğin harlı bir yüz, dipdiri gözler-
Hangi yangın bastırabilir o zaman
Hangi yangın örtebilir tenindeki yangını?
Türkiyem, karanlığın seyrelirken gün günden
Bir işçi vurulurken halklar bıçaklanıyor
Kardeşim dediğim biri düşüyor toprağına,
Ama inançlar elden ele geçiyor gene
Dalgalanıp dururken kalabalıklar
Adlar var kıyı semtlerin duvarlarında
Aşklar var ki dört bir yana yayılmış
Türkülenip ad olmuş çocuklara
O umutlar ki şimdi okul sıralarında
Madem korku salıyor bazılarına bunlar,
Elbet ışıyacak yaşamak önümüzde
Dağılan fabrikalar, boşalan maden ocakları,
En güzel gülüşleriyle okullarda çocuklar.
Elbet zorludur ama inançlar paslanmasın
Çatlamayı bekleyen tohum olsun şu günler
O zaman ölüm bile uç verir toprağından
Yarayı kanırtan bıçak bağlıyorken bu yurda
Bizi yaşar kılan şimdi, arındıran yılgıdan
Harfler heceleyen çocuklar boyun eğmeyen halk
Ölülerimiz toprağında, bağrında oğulların
Türkiyem, duyuyorsun:
İşte yaşıyor onlar!
Türkiye Yazıları Dergisi, S.36, Mart 1980.
